Floating Doctors - Week 3

Veel te laat, maar onder het motto beter laat dan nooit hier nog mijn avonturen in de derde week Panama!

Na weer helemaal bijgekomen te zijn in het weekend op Isla Solarte, trokken we zondagmiddag met een grote groep van ongeveer 20 vrijwilligers naar base. In mijn derde week werd er een collegereeks door tropenartsen gegeven op base en hiervoor hadden een aantal Amerikaanse artsen en verpleegkundigen zich opgegeven. Hierdoor was base opeens grotendeels door Amerikanen bezet. Deze week was ook meteen de enige week dat ik de oprichter van Floating Doctors, Dr. Benjamin LaBrot, heb gezien. Naast het aansturen van Floating Doctors geeft hij namelijk ook les in Florida waar hij samen woont met zijn vrouw. Bij de Floating Doctors heeft hij een leuk huisdier genaamd Max een heel speciaal diertje.

Na het heerlijke Panamese eten begon op zondagavond al de eerste lezing. Zolang de lezingen niet in de weg zaten voor onze werkzaamheden mochten wij als vrijwilligers en staff deze bijwonen. Ongeveer de helft van de lezingen werden gegeven door Benjamin en de andere helft door een verloskundige en nog twee tropenartsen met ruime ervaring. De lezingen besloegen voor een groot gedeelte tropische ziektes, maar gingen ook in op de organisatorische kant van een missie in de tropen opzetten.

Ook maandagochtend waren er lezingen, waardoor we op maandag een keer geen administratief werk hoefden te doen en we dachten van te voren zelfs nog wel even te kunnen gaan zwemmen en zetten de wekker om 06.45u. Maar toen we bij de zee aankwamen bleken daar honderden kwallen te zijn die ook lekker van het warme water genoten. Ook was er een grote rug die kwam snoepen van de schelpen op de havenpalen. Teleurgesteld maakten we maar een kop koffie en wachtten we totdat het ontbijt geserveerd werd, terwijl de zon prachtig op kwam. Maandag waren er de hele dag lezingen, wat ik na al mijn coschappen niet meer gewend was en me nog zwaar viel.

Op dinsdag vertrokken we rond 8.00u naar Bajo Cedro. Hiervoor gingen we eerst een uur met de boot naar Almirante, de haven die de archipel Bocas del Toro met het vaste land verbind, waar we ons met z’n allen in een bus propten. Na een rit van 35 minuten de bergen in kwamen we aan bij het dorp. Dit dorp was een stuk rijker dan de plekken die ik tot nu toe had bezocht. Dit kwam deels doordat er een weg dichtbij lag en ze dus handel konden drijven. Maar ook was de afgelopen jaren het toerisme flink toegenomen en werden er tours georganiseerd door de cacaoplantages. Wij hadden daar helaas geen tijd voor, want het was een hele drukke dag! Op één dag zagen we meer dan 120 patiënten, waarvan zoals elke dag veruit het grootste gedeelte uit kinderen bestond. Ook kwam de Engels lerares van de school langs voor een consult, alleen dit moest ik alsnog in het Spaans voeren omdat ze nauwelijks Engels sprak. Nadat we de meeste patiënten hadden gezien en het wat rustiger begon te worden in de kliniek ging ik de tandarts helpen. De meeste dagen kwam een Franse tandarts die zich met vrienden in Panama had gevestigd om een resort op te bouwen met ons mee om controles te doen, maar vooral veel gaatjes te vullen en/of tanden te trekken. Na een lange dag konden we nog net voor het donker naar base met de boot. Op de terugweg kwamen we een groep dolfijnen tegen (dat gebeurde wel vaker, geen slecht woon-werk verkeer)!

Woensdag gingen we weer met de boot naar Almirante en nu hoefden we maar een klein kwartier te rijden naar het dorp waar we heen gingen. Bij het opzetten van de kliniek bleek er echter een probleem: de stoelen en tafels van het gezondheidscentrum, die wij normaal mochten gebruiken, lagen achter slot en grendel en de man met de sleutel was al een paar weken weg. Met wat improvisatie konden we toch de kliniek opzetten zoals hieronder te zien is.

Als 3e weeks vrijwilliger werd ik als ervaren ingeschat er kwamen er zelfs studenten met mij en mijn vertaler meekijken. Dat zelfvertrouwen had ik zelf nog niet, want voor de meeste huidafwijkingen bij kinderen moest ik toch nog een supervisor mee laten kijken aangezien die er in Panama compleet anders uitzien dan in Nederland. Ook waren er veel baby’s, zoals deze hieronder die in een net is gelegd zodat we hem kunnen wegen. Baby’s worden in Panama in hun eerste twee jaar vaak Chi-Chi genoemd, omdat de sterfte in deze jaren heel hoog is en moeders zich zo minder aan hun kind gaan hechten. Omdat er een schoolfeest was waren er redelijk weinig mensen die zich ‘gewoon’ lieten checken en konden we bijtijds naar huis.

Donderdag was weer helemaal vol gepland met lezingen, wat erg interessant was voor mij, maar natuurlijk wat minder voor jullie. Als jullie er toch heel erg geïnteresseerd in zijn is in Maart een nieuwe serie lezingen bij de Floating Doctors!

Vrijdag gingen de vrijwilligers die speciaal voor de lezingen naar Floating Doctors waren gekomen op follow-up. Omdat dit efficiënter is met een kleine groep gingen we met de overgebleven vrijwilligers naar het Asilo (verzorgingstehuis). Daar namen we een deel van de bewoners mee naar de markt die aan de gang was vlak bij het strand. De bewoners genoten er enorm van om er even uit te zijn, zoals hier onder te zien is. Het was echter wel heel warm in de zon, dus samen met mijn buddy (Mario) zochten we al snel een terrasje op waar ik hem op een koud drankje en worst trakteerde. Hierna kregen we de vrijdagmiddag vrij en was de week in sneltreinvaart voorbij gevlogen met nauwelijks vrije tijd. Maar gelukkig kon ik in het weekend weer bijkomen. De volgende blog volgt een stuk sneller dan deze, beloofd!

Liefs,

Floris

P.S. Ook nog een foto van een weekenactiviteit als goedmakertje voor het laat zijn ;)